In een gesloten wereld barst de natuur open …..

We zijn inmiddels drie weken verder…. ongeloof heeft al wel ruimte gemaakt voor besef….. met een ingevuld attestation kan één van ons boodschappen gaan doen. Meestal is dat Erik. Hij combineert het met allerlei soorten brandstof halen voor de apparatuur. Ook zo bizar….. de golfbaan ligt er zo mooi bij, waarschijnlijk nog nooit zo mooi geweest en dan komt er niemand golfen. Maar nu mag ik een keer. Op zich niet zo heel vreemd, want in de zomermaanden heb ik ook wel vaak dat ik wekenlang het plot niet af kom. Maar nu is het echt wel anders…. check check dubbel check,…. formulier ingevuld mee vink, ID mee vink, boodschappenlijst compleet vink…. daar gaan we dan.

Oh ja, dat formulier… is toch wel een dingetje hoor. Je hebt hier medelanders die bepaalde soorten gum gebruiken om het papier nog een keer te kunnen gebruiken…. of ze nemen vertrektijd 10 h 00, dan kunnen ze het een andere keer in de middag gebruiken door gemakkelijk van de 0 een 6 te maken. De creativiteit neemt per dag toe!

Maar goed dat formulier is een dingetje….. afgelopen zondag gaan we een eindje wandelen op ‘ons landgoed’. Aangrenzend ligt het wijnveld van buurman Maurice en dan lopen we zo een rondje via Vignals weer terug. Onderweg spreken we wat buren en nietsvermoedend lopen we naar de grote weg in plaats van via het weiland terug te lopen. En dan loop je daar en besef je dat je HET FORMULIER niet bij je hebt. Is toch een dingetje. We hadden er flink de pas in en waren in een recordtijd thuis.

Maar nu dus in de auto MET FORMULIER om een boodschapje te doen. De zon schijnt en het groen spat je tegemoet. In twee weken tijd is de natuur ontploft, zo mooi allemaal. Hoe raar is het dan op dit moment: de wereld zit op slot en de natuur barst open…….

Men zegt dat de wereld dit nodig had, om een beter besef te hebben van wat we allemaal al hebben en dat we door aardig zijn tegen elkaar de vrede een handje kunnen helpen. Ik hoor mensen zeggen dat ze gek worden van thuis zitten en dat alles dicht is. Wat zijn wij dan gezegend hier. Het leven hier is normaal ook al overzichtelijk…. weinig prikkels van buitenaf,… je buren zijn je naasten en daar waar het kan en nodig is, help je elkaar of voorzie je elkaar van groente, fruit, een eigen gemaakt soepje……..

Overal op de wereld zie je mooie initiatieven ontstaan. Hopelijk blijven deze standhouden na de periode van corona. Die zal er toch zeker een keer gaan komen….. dat we dan lief voor elkaar moeten zijn, is wellicht nog veel belangrijker. Mensen die hun salaris nu zien wegvallen, hun bedrijf zien instorten of nog erger…. het vasthouden van de saamhorigheid van nu zal bepalend zijn voor het weer op gang helpen van ieder individu, bedrijf of groep.

Maar jee waar heb ik het over? Het einde is nog niet in zicht. Misschien was dat boodschappen halen toch niet zo’n goed idee. Op het eigen erf, hardwerkend op het terrein krijgen deze hersenspinsels geen kans. Als ik thuis kom zeg ik dan ook tegen Erik dat hij de volgende keer weer aan de beurt is. Ik heb voorlopig weer even genoeg ‘buitenlucht’ gehad.