Paradijs gaat niet over plaats en plek, maar over passie en lieve mensen…

Paradijs gaat niet over plaats en plek, maar over passie en lieve mensen.

De rit er naar toe, ruim 1000 kilometer, beloofde al een uitdaging te worden. Twee Saabjes Cabrio, één van ruim 20 jaar oud, de ander ruim 30. De reisbestemming Frankrijk maakte dat we naar een land gingen waar nog maar een paar Saab garages te vinden zijn en een handvol sleutelende enthousiastelingen. Dat ging spannend worden.
De jongste Saab, die van W en M, had een historie van stranden in de vakantie. Een trip naar Italië, 2 jaar geleden, leidde twee keer tot onbedoelde pauze’s, waarvan één op een druk kruispunt in Milaan. Hun reisbestemming én duur veranderde iets, omdat er op onderdelen moest worden gewacht uit Nederland. Ook de montage nam Italiaans veel tijd in beslag. Daarna hadden W en M het niet meer aangedurfd om met hun Saab naar het buitenland te reizen. Onze Saab, een 900 cabrio, was ruim 30 jaar oud maar deed het altijd… We hadden er vertrouwen in.

Als God in Frankrijk
De reis heen plande we over twee dagen. Onze eindbestemming: Domein Bouysset in de Lot, gelegen bij het plaatsje Saint Martin le Redon. Anderhalf jaar geleden waren onze plaatsgenoten Eus en Eric Vonkelman daar naartoe vertrokken. Om de doen waar veel van ons over dromen, maar wat maar weinig doen: leven als god in Frankrijk.

Eus en Eric kende wij van achter de tap staan in het Lochemse Openlucht Theater. W en M waren daar bestuursleden. Wij hielpen zo nu en dan bij grote evenementen achter de bar. Net als Eus en Eric. Zo kwamen wij door toeval met elkaar in dezelfde bar terecht. Achteraf is onduidelijk wie er meer plezier beleefde aan de concerten: de 2000 bezoekers of wij achter de bar. Het waren altijd gedenkwaardige avonden.

We waren toch een beetje verbaast toen we hoorde dat hun oog was gevallen op Bouysset. Uit de verkoopfolder bleek een prachtig domein, op een schitterende plek, maar ook bergen achterstallig onderhoud. Van ‘Ik Vertrek’ weten we dat dergelijke uitstapjes niet altijd goed aflopen, maar Eus en Eric waren vastbesloten.

Anders dan bij de meesten deelnemers aan ‘Ik Vertrek’ was hun voorbereiding wel grondig. Er werden doordachte, maar vooral realistische plannen gemaakt. Ze gingen in de leer bij restaurants en in keukens in de Achterhoek, leerde zo de kneepjes van het vak. Bedrijfseconomisch advies werd ingewonnen, de Franse taal geleerd en de lokale cultuur bestudeerd. Passie, plezier en gedrevenheid waren verder de belangrijkste ingrediënten.

Twee doosjes
Nu anderhalf jaar later, gingen wij die kant op. Op vakantie en op bezoek. Dak open, afgeladen auto’s. Eric bleek daags voor onze reis in Lochem om nog wat zaken af te handelen en van hem kregen we 2 verhuisdozen mee, met belangrijke inhoud.

Familiejuwelen of iets dergelijks vermoedde we. Breekbare zaken. We pakte ze met fluwelen handschoenen in de auto. Wat er ook gebeurde, deze twee dozen moesten ongeschonden aankomen in de Lot. We waren opeens een man en vrouw met een missie.

Rond Oosterhout begon de auto van W en M te ruiken. Naar verbrande olie. Ergens druppende olie op de uitlaat. Na een kort onderzoek zagen we de oorzaak en vonden het geen showstopper. Dan maar in de lucht van verbranden olie.
Vanaf dat moment reden ze achter ons.

Het dak eraf
De reis verliep voorspoedig. Parijs deden we precies rond het spitsuur aan, dus dat zat lekker mee. We wrongen ons over de Boulevard Périphérique, de om je oren vliegende motoren kundig ontwijkend. Richting Bordeaux.
Het tempo was laag, we konden optimaal genieten van de zon, de droeve buitenwijken en uitlaatgassen. Met ruim anderhalf uur waren we er doorheen. Terwijl we onze longen ventileerde, gingen we verder naar tussenstop Orleans.
Orleans is mooi en leuk. Na een terras, een uitstekende maaltijd in een vrij onoogelijk restaurantje, maar uiterlijk zegt niks in Frankrijk en een prima nacht, ging het dak er weer af en vervolgde we de reis naar Bouysset.

Voor we vertrokken controleerde we of de twee verhuisdozen van Eric ons niet waren ontfutselt, maar ze stonden nog op de achterbank. Bij vertrek besloten we dat de verende achterbank de delicate inhoud van de dozen ten goede zou komen. Vandaar.
Een mooie rit met wat toeristische tussenstops, deed ons rond een uur of 6 belanden op de plaats van bestemming Saint Martin Le Redon.

Indrukwekkend
Langs de weg een bord dat ons de weg wees naar Bouysset. De oprit en het hek waren indrukwekkend. Langzaam reden we de hobbelige zandweg naar boven, de verhuisdozen in ons achterhoofd. Het Manoir doemde op, een Franse kruising tussen kasteel en boerderij. Hier had vooral kasteel de architect geïnspireerd, een eeuw geleden. Dit was werkelijk een paradijs. Totaal anders dan op de foto’s van de verkoopbrochure.

Het Manoir en de bijgebouwen waren door Eus en Eric met vrienden gelijk na aankomst in een paar weken uit de overwoekerende wingerd gepeld. Er verschenen prachtige, vrijwel ongeschonden, warm gele, fris ogende gebouwen, waar de tijd nog niet de tanden in had gezet.

De brandschone lucht van de Lot, er is in de wijde omtrek geen industrie, en het zachte klimaat conserveerde de gebouwen goed. De voormalige varkensstal, later garage en nu restaurant, kwam ook opmerkelijk uit de ontwingering. Net als de tegen het restaurant aangebouwde gîte.

Landgoed
Het landgoed beslaat 15 hectare met daarin een voormalige walnootplantage en een 9 holes golfbaan. Eric vertelde dat de golfbaan net zo overwoekerd was als de opstallen.

De Tee’s waren nog een paar meter breed, zodat als je balletje afzwaaide, een kapmes nodig had om hem vrij te hakken uit de overwoekerende bramen en ander ongeregeld groen. Om die reden had de golfclub ten tijde van de overname nog precies één lid, die moest worden bewonderd om zijn doorzettingsvermogen en liefde voor het spel. Blijkbaar sloeg de man kaarsrecht af.

Bij de koop hoorde ook allerlei machinerieën voor het onderhoud van de golfbanen en het landgoed, waarvan er niet één meer fatsoenlijk werkte. Menigeen zou droef zijn afgehaakt. Niet Eus en Eric. Zij hadden een droom. Passie. Ontembare werklust. En een onverwoestbare berg optimisme.
Geholpen door bevriende Nederlandse vaklui op werkvakantie, werden de machines tot leven gewekt. Het Grote Opruimen kon beginnen, ook geholpen door de omliggende buurboeren, die de enorme werklust van de Vonkelmannen met bewondering gade sloegen.

Oude glorie
Langzaam maar zeker werden de 9 holes in oude glorie herstelt. Letterlijk glorie, want vandaag de dag liggen ze er schitterend bij! Zonder één woord reclame telt de golfclub inmiddels meer dan 20 lokaal Franse leden en hun aantal is wekelijks groeiende.
Ook de 400 walnootbomen, overblijfsel van de 1200 stuks die de plantage ooit telde, zijn ontdaan van klimop en dragen weer walnoten. Ze vormen een harmonisch onderdeel van het decor.

Terwijl Eric zich stortte op de braamstruiken, kleefgras en andere ongemakken, begon Eus het ontpelde Manoir op te ruimen. Vijf jaar leegstaan had tol geeist, maar in het droge klimaat was vrijwel alles heel gebleven. Iedere ruimte gaf steeds opnieuw schatten prijs. Ieder vertrek een traktatie. Schitterende originele wandbekleding, onvoorstelbaar mooie open haarden. In iedere kamer een adembenemend uitzicht.
De klap én de vuurpijl is de romantische torenkamer met 360 graden uitzicht. Alles in het Manoir ademt historie, liefde en passie. Op een ontroerende manier.

De immense kelder bleek opslagplaats van alles was er in de loop van de afgelopen eeuw moest wijken voor oprukkend modernisme. Deze stukken kregen schoon en opgeknapt opnieuw de originele plaats in de vertrekken, waarmee het Manoir herleeft. Het is van een imposante maar sobere chique, die ingetogen rijkdom en stijl uitstraalt.

Ook het restaurant onthulde verrassingen. De goed ingerichte horecakeuken werd gangbaar gemaakt. Er komen vandaag de dag heerlijke 3 gangen diners uit, bij wijze van Table d’ hôte. Voor de gasten, wie dat willen, maar ook voor de lokale bevolking die zeer regelmatig in het restaurant is te vinden. Een goed teken.

Gîte, Chambre d’ Hôte, Manoir
Naast de 6 persoons gîte kent Bouysset 4 royale, stijlvolle kamers voor 2 of 3 personen en ben je met een man of 10, huur je het Manoir. Gelijk aan het restaurantterras is een mooi besloten zwembad.

Bijgekomen van wat we zagen, pakte we de auto’s uit. Uiterst voorzichtig tilde we de twee verhuisdozen van de achterbank, die we persoonlijk overhandigde aan Eric. Nog net niet vroegen we een officiële handtekening ter ontvangst. Het waren immers belangrijke familiebezittingen.

“Mooi,” zei Eric, terwijl hij een doos in ontvangst nam met een wat rammelende inhoud, die ons kwetsbaar overkwam. “Dit is de stortbak van het toilet van de middelste kamer boven. Die is kapot, maar hier niet te krijgen. Mooi op tijd ook. We krijgen morgen gasten voor die kamer. Dan is het fijn als het toilet werkt.”

Een tikkie ontdaan zegen we neer op het ruime terras. We hadden een stortbak van een toilet ongeschonden overgebracht.
Gelukkig maar.
Missie volbracht.

Het tekent de gedrevenheid en gepassioneerdheid van Eus en Eric. Hun gasten mag het aan niks ontbreken en doet het ook niet. Dat maakt dat een stortbak een belangrijk kleinnood wordt in het comfort dat Bouysset kenmerkt.
Alles voor de gasten.

Bouysset is een Paradijs. Een baken van rust en onvoorstelbare gastvrijheid.

Leven als God in Frankrijk is niet in de zon zitten wachten tot het avond wordt.
Leven als God in Frankrijk voor Eus en Eric, is zorgen voor hun gasten waarmee ze hun paradijs gastvrij delen.

Dat is Bouysset. Dat is La Belle Vie.

Eus, Eric, dank je wel. We hebben genoten.

Rob & Wieneke